lunes, 26 de diciembre de 2011




No siento que nada de lo que pueda escribir ahora, ni nunca, le haga juicio a esta canción.
No creo que nada de lo que pueda sacar de dentro haga juicio a lo que realmente siento, a veces.

No sabría explicar la tristeza que me rodea la mayor parte del tiempo, no tiene sentido. Simplemente cada inspiración, cada jodido brío de luz, cada vibración, está cargada de algo inherentemente triste o malvado. Como si todo esto estuviese hecho para no funcionar des de un principio. Como si algo tuviera que romperse por la mitad en cualquier momento. Y entonces abro los ojos y todo sigue igual. No ha habido una gran explosión, ni ha muerto nadie. No ha pasado nada, pero todo es diferente; más frágil. 

Me pregunto cómo serán los demás universos.

sábado, 10 de diciembre de 2011

Aburrida de corazón





He vuelto a perderme. Sabía cuál era mi faro, iluminaba toda la ciudad con esa luz incandescente, brillo gamma, que desvanecía las sombras sin dejar rastro. Y sin sombras no puede haber nada. Luz y oscuridad van de la mano, los contrastes siempre encajan.
Vuelvo a sentirme como la niña deseosa de atención de antes. No sé si me reconozco despreciándome; quizá sea lo contrario. No me veo con cojones de mirar el pasado en relación a lo que sea esto; tampoco creo que importe ahora mismo.
Me pican los ojos; las mismas notas melosas suenan por enésima vez. Hay algo que me impide irme a la cama, estoy segura de que me he olvidado de hacer algo hoy. Sigo respirando, que con los tiempos que corren ya es un paso. Un paso más hacia el final, quiero decir. 
No quiero ser especial; especiales lo son los que hacen algo poco común con gracia, a mí me suceden las putadas autoprovocadas, para qué negarlo ya.
Tengo tantas voces dentro, calladas por tanto tiempo, que parecen haber despertado de golpe y sólo pueden rasgar por salir con una desesperación maníaca. Hay gente que sólo es feliz arruinándose la vida.

S se acerca, lentamente, con seguridad. Es extraño, me susurro... hace dos días S era un mero recuerdo ofuscado con otras cosas. Su pequeña figura blanca trae un velo de maldad que poco a poco se propaga a su alrededor, corrompiendo des de el ánimo a la conciencia.
Bienvenida a casa, si esto es lo que querías. (¿?)

Pocas canciones me han obsesionado tanto. Esa clase de de desesperanza y dolor callado... casi resignado parte el alma. Me pregunto si podré sentirme triste rodeada de extraños y posibilidades. Me pregunto si te extrañaré para siempre.



Sempre he pensat que tot succeeix per alguna raó; el món seria un lloc massa cruel si no fos així, si realment tot el que patim és el resultat de milers de casualitats ajuntades.
Una sensació de dejà vu constant m'invaeix, és com si el present ja fa temps que estigués viscut però el futur en si no arribi mai, com si no n'hi hagués.


El temps ho cura i arrossega tot, menys aquelles coses que mai canvien.